Historia

A  primeira definición clásicas dos signos do falecemento débese a Hipócrates no seu libro De morbis, onde describe as modificacións da cara no inmediato periodo post mortem: facies hopocrática.

A medicina legal aparece por primeira vez en Alemania no siglo XVI: a Ley Carolina promulgada por Carlos V en 1532 obliga a expertos en medicina (esencialmente barbeiros-ciruxiás da época)  a intervir sobre os cadáveres en caso de homicidio voluntario ou involuntario, impoñendose unha pena proporcional as lesions.

En 1536, Francisco I de Francia redacta para o duque de Bretaña unha orde organizando o inicio da medicina legal.

Jean Jacques Bruhier realizou en 1742 os primeiros traballos sobre inhumacións prematuras, recollendo 189 casos de enterramentos en vida. Como consecuencia, hacia 1793 creáronse en Alemania e Italia as cámaras mortuorias de espera. Neste mismo siglo o científico alemán Georg Christoph Lichtenberg describiu  as figuras de Lichtenberg, un importante  hallazgo que porteriormente tería relevancia como signo de resplandor no estudo de cadáveres. Ademáis, Xavier Bichart fixo interesantes descripcións sobre o proceso da norte e elaborou o que logo seria conocido como trípode be Bichat das funcións vitais: a circulación, a respiración e a función nerviosa. Asimesmo, Pierre Hubert Nysten enunciou as leis da rixidez cadavérica que levan o seu nome. Jean-Jacques Belloc é considerado o creador da medicina legal en Francia.